مواد غذایی و آفت کش ها

آفت کش ها به طور گسترده ای در تولید مواد غذایی برای کنترل آفاتی مانند حشرات، جوندگان، علف های هرز، باکتری ها، کپک ها و قارچ ها استفاده می شوند.

بر اساس قانون حفاظت از کیفیت غذا (FQPA)، EPA باید اطمینان حاصل کند که تمام آفت کش های مورد استفاده در مواد غذایی در ایالات متحده، استانداردهای ایمنی سختگیرانه FQPA را رعایت می کنند. FQPA مستلزم تعیین صریح این است که استفاده از یک آفت‌کش در غذا برای کودکان بی‌خطر است و شامل یک فاکتور ایمنی اضافی، ده برابر می‌شود، مگر اینکه داده‌ها عامل دیگری را برای محافظت نشان دهند تا عدم قطعیت در داده‌های مربوط به کودکان را توضیح دهد.
علم و درک ما از خطرات شیمیایی در حال پیشرفت است و EPA به ارزیابی مجدد ایمنی هر آفت کش هر 15 سال یکبار ادامه می دهد. ارزیابی مجدد مداوم آفت‌کش‌های ثبت‌شده توسط EPA، همراه با استانداردهای سخت‌گیرانه FQPA، پیشرفت‌های عمده در علم، و افزایش استفاده از آفت‌کش‌های ایمن‌تر و کمتر سمی، منجر به روند کلی کاهش خطر آفت‌کش‌ها شده است.

درباره کارهایی که EPA برای اطمینان از ایمن بودن مواد غذایی از آفت کش ها انجام می دهد بیشتر بدانید:

آیا غذایی که با استفاده از آفت کش ها رشد می کند برای خوردن بی خطر است؟

EPA برای کاهش یا محدود کردن مقدار آفت‌کش‌ها در غذا چه کرده است؟

آیا EPA آفت کش ها را در مواد غذایی تنظیم می کند؟

از کجا می توانم اطلاعات بیشتری در مورد آفت کش ها در مواد غذایی پیدا کنم؟

آیا غذایی که با استفاده از آفت کش ها رشد می کند برای خوردن بی خطر است؟

EPA مطمئن است که میوه‌ها و سبزیجاتی که کودکان ما می‌خورند بی‌خطرتر از همیشه هستند. تحت FQPA، EPA آفت‌کش‌های جدید و موجود را ارزیابی می‌کند تا اطمینان حاصل کند که می‌توانند با اطمینان معقول و بدون ضرر برای نوزادان و کودکان و همچنین بزرگسالان استفاده شوند. EPA به طور مستمر برای بررسی و بهبود استانداردهای ایمنی که در مورد بقایای آفت کش ها روی مواد غذایی اعمال می شود، کار می کند.

توجه به این نکته مهم است که صرفاً به این دلیل که بقایای آفت کش روی یک میوه یا سبزی شناسایی می شود، به این معنی نیست که آن را ناامن می کند. مقادیر بسیار کمی از آفت‌کش‌هایی که ممکن است در میوه‌ها، سبزیجات، غلات و سایر غذاها یا روی آن‌ها باقی بمانند، با برداشت، حمل و نقل، قرار گرفتن در معرض نور، شستشو، آماده‌سازی و پخته شدن محصولات به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد. وجود بقایای آفت کش قابل تشخیص به این معنی نیست که بقایای آن در سطح ناامن است. برنامه داده های آفت کش USDA (PDP) باقیمانده ها را در سطوح بسیار پایین تر از مواردی که خطرات سلامتی در نظر گرفته می شوند، شناسایی می کند.